het leven zit vol verrassingen!

ken je dat, je staat op een feestje,een evenement, een verjaardag, het zou gezellig moeten zijn, en dat is het ook wel, maar toch ook net niet, je zoekt eigenlijk iets, om je heen kijkend vraag je je toch af, oké wanneer komt het nou. Mensen komen hier samen, vrije tijd, drank in overvloed, muziek, alle ingrediënten om het perfect naar je zin te hebben en toch kijk je om je heen in de hoop dat er iets spannends gebeurt.

Iets meer dan een maand geleden was ik in een bar/discotheek, er was niemand en toch was ik gelukkiger dan ooit tevoren. Als ik hier normaal binnen zou zijn gestapt zou ik er zo snel mogekijk weer weg gaan, maar dit keer ging het niet om de plek, niet om de hoeveelheid mensen die aanwezig waren, niet om wat de mensen die avond zeiden. Het ging om de persoon met wie ik was en de magie waarin we verkeerden. Geen mens was binnen en toch was er een magie aanwezig die ik nooit eerder had gezien of beleefd. Ik keek in een paar ogen en in plaats van twijfel, 'is dit wel de goede plek', of nervositeit, 'heb jij het wel naar je zin', bestond er alleen maar genot en verlangen op de wereld.

Al haast drie maanden geleden liep ik 'tourist style' door het centrum van Caracas, in het gezelschap van een Zweedse jongen, die het maar wat fijn vond dat ik het leuk vond dingen uit te zoeken toen een knappe jonge Caraceña (meisje uit Caracas) ineens een gesprek met me opende. 'Hola, que tal, tu no estas de aqui creo o si'. 'Nee, ik kom hier niet vandaan' antwoordde ik in het Spaans terwijl ik me afvroeg hoe lang deze beeldschone meid al naast me liep. Ik op mijn slippers, zonnebril in mijn haar en met een korte broek gekleed, zij in een sexy lila kostuum, met hoge hakken en de aire van een dame die op het punt staat de koningin te bezoeken. 'Que haces por aqui?', dit is Zuid Amerika dacht ik, lekker flirten op straat, de felle zon in mijn nek en in de verte hoorde ik de salsa beats uit de winkels galmen en hoewel ik tussen Argentinië en Venezuela in maar zo'n 10 dagen in Nl was geweest was ik weer helemaal klaar voor dit nieuwe avontuur.

De zweedse jongen naast me was ik uiteraard een tijdje vergeten en terwijl we ons pad vervolgden begon het gesprek met de Venezolaanse advocate (ze bleek zo chique gekleed omdat ze op weg was naar het tribunaal) van alledaags over te gaan in een gesprek wat ik het best kan omschrijven als een mix van komisch, uitdagend en nieuwgierig. Na ongeveer een kwartier moest zij de andere kant op dan ik....'bueno, aqui despedimos, me voy por allá, llamame si quieres que te muestro un poco mas de Caracas', dat ik haar maar moest bellen als ik nog even in Caracas zou blijven, ze gaf me haar kaartje, en daar ging ze. De Zweedse jongen keek me aan en zei 'hoe flik je dat nou weer', hij zou nooit te weten komen dat deze zelfde meid zo'n 3 maanden later naar NL op vakantie komt om mij daar op te zoeken.

Maar goed, dit gebeurde voor mijn Curaçao avontuur met de familie, ik was dus in Caracas, maar de volgende dag stond er alweer een vlucht op me te wachten, echter twee weken daarna zou ik weer terug komen en ik besloot haar dus een mailtje te sturen met het verhaal 2 weken naar mijn ouders op Curaçao te zijn, maar dat ik daarna weer terug zou komen in Caracas en het leuk zou vinden dan wat met haar af te spreken.

2 weken en behoorlijk wat mailcontact verder was het dus zover, ik zou 's middags naar haar kantoor in het centrum komen en ik had afgesproken een paar dagen in Caracas te besteden gezien zij over de mail al over tientallen dingen verteld had die ze aan me wilde laten zien (deze paar dagen bleken ruim 3 weken te worden). Alsof ik een cliënt was stapte ik zo koel mogelijk bij haar binnen, terwijl ik eigenlijk stikzenuwachtig was. Hele verhalen hadden we al over de mail uitgewisseld, maar eigenlijk hadden we elkaar nog maar een kwartiertje daadwerkelijk gezien. Het lijkt wel zo'n internetdate waarbij je al wel foto's en teksten hebt uitgewisseld en elkaar daarna pas ontmoet dacht ik nog.
Wat een glimlach! Daar zat ik dan in een advocatenkantoor in Caracas, een stad met 5 mijoen inwoners waar ik verder niemand ken, net twee weken op een caribisch eilandje geweest en bijgebruind met een beeldschone vrouw te praten in een taal waarin ik 4 jaar geleden alleen bier, dankjewel en lekker ding kon zeggen.

De zenuwen verdwenen, magischer wijs leek ons gesprek verder te gaan waar het twee weken daarvoor geïndigd was, 'ik moet je wat laten zien', zei ze nadat we een paar uur lang in haar kantoor over van alles en niets aan het praten waren. Even later stonden we in een mega-shopping-mall voor een aquarium. 'Ik dacht dat je dit wel leuk zou vinden omdat je zei dat je op een aquariumpark had gewerkt. Tuurlijk vond ik het leuk, ik hou van verrassingen, of ik ze nou geef of krijg. We besloten wat te gaan drinken en ze vertelde me dat ze wel om 18.00 uur weg moest voor haar avondopleiding........ om 19.00 kwam ze hier weer achter, tijd leek niet te bestaan, (3 weken lang niet). Al passie-vruchtsap drinkend was ze dus vergeten dat ze naar de universiteit had gemoeten en omdat ze nu toch te laat was konden we de avond ook net zo goed samen besteden.

Toen kwam er een telefoontje van haar moeder, ze stond op het binnenplein van het parlementsgebouw omdat ze daar die avond voor een staatsproject moest solliciteren en ze was een kopie van haar paspoort vergeten. Dat is klote 'ik moet er echt vandoor, ik moet mijn moeder een kopietje van haar paspoort brengen', het was inmiddels 21.00 uur, 'heb je anders geen zin om mee te gaan', me in een avontuur storten op plekken waar ik niet bekend ben is iets waar ik altijd zin in heb, en ik had haar moeder die middag op haar kantoor al ontmoet en haar erg aardig gevonden. 'Lijkt me leuk' zei ik dus. In mijn vorige verhaal (mister impulsief) eindigde ik met een situatieschets waarbij ik om 2 uur 's nachts op het binnenplein van het parlementsgebouw naast een lichtgevende fontein stond, dat was dus met Hilda (de dame in kwestie), haar broers, haar moeder en een groepje sollicitanten. Ik hoorde mezelf grappen en grollen met haar broers, die allebei stomverbaasd waren dat er ineens zomaar een buitenlandse jongen met Hilda mee was gekomen om haar moeder van een kopietje van haar paspoort te voorzien en ik zag het meisje dat ik nog niet eens een kus had gegeven, maar waar ik op de een of andere manier van wist dat ze belangrijk voor me zou worden naast me zitten alsof we dat al jaren zo deden.

Over iedere daaropvolgende dag zou ik een boek kunnen schrijven, binnen 2 dagen zaten we met elkaar in een kabelbaan om de stad te ontvluchten en de ruige bergketen net buiten Caracas te verkennen, binnen 4 dagen reden we te paard door oude konoliale dorpjes, binnen 2 weken sliep ik bij haar familie in huis en binnen 3 weken gingen we al samen op vakantie naar de prachtige Caribische stranden die Venezuela rijk is. Alles ging zo snel en leek zo perfect te gaan dat ik het gevoel had haar al jaren te kennen. Het was de mooiste maand uit mijn leven tot nu toe!

En toen kwam Rob, een goede vriend uit Breda overgevlogen, ze zeggen wel eens dat ik een zondagskindje ben en altijd maar weer geluk heb, maar het geluk dat ik de afgelopen maanden heb gekend is wel absurd. Eerst 2 weken met mijn ouders, broer en schoonzus naar Curaçao, daarna een maand met een nieuwe geliefde de hoofdrol van een romantische film vertolken en daarna 3 weken op avontuur met een goede vriend (waarin de nieuwe geliefde ook nog eens tussendoor een keer langskwam).

een donkere schaduw over dit alles was echter wel dat mijn moeder voor de zoveelste keer in het diepe is gevallen, vanuit het niets kreeg ik tijdens mijn rondreis met Rob het verscrikkelijke nieuws dat ze een kwaadaardig tumor in haar borst droeg, wat er toen door me heen ging zijn geen woorden voor, weer zij, weer zij, en weer ben ik er niet, zoveel geluk en dan in 1 keer een messensteek. op zo'n moment wil je alles opgeven wetende dat dat nooit zou zijn wat je moeder wil. Een hevige tweestrijd die ik al vaker gevoerd had kwam weer naar boven. Ze zou 4 mei geopereerd worden en ik zou 8 mei naar NL vliegen. Na de nodige overwegingen heb ik dit zo gelaten, maar ervoor gezorgd dit keer twee maanden in NL te blijven in plaats van slechts een paar weekjes. Ik heb de reis met Rob gewoon afgemaakt, mijn vriendinnetje nog een aantal keren kunnen zien en ben dus een paar dagen na haar operatie in NL aangekomen.

Ik leidde altijd al een intens leven, maar zoals de afgelopen maanden had ook ik nog nooit meegemaakt. Vandaar ook de afwezigheid van verhalen op deze site, ik kon de woorden niet vinden en ik had er ook geen zin in. Hierboven staat een korte samenvatting en ik ga nu de draad weer op proberen te pakken en eens in de 2, 3 weken
een verhaal plaatsten.

Momenteel ben ik dus in NL, het gaat beter dan ooit met me, mijn moeder is zwakjes , maar het gaat naar omstandigheden heel goed en ze heeft godzijdank geen uitzaaiïngen en hoeft niet opnieuw geopereerd te worden, ik heb een nieuwe liefde in mijn leven en die komt over 2 weken naar Nederland voor een paar weekjes (en daarna zie ik haar september weer omdat ik heb besloten van september tot begin 2007 naar Venezuela te gaan en aldaar of in ieder geval met Venezuela als thuisbasis reizen te gaan begeleiden om zodoende toch regelmatig bij haar te kunnen zijn en uit te kunnen vinden of deze droom zich voort kan zetten in een langdurige relatie waarin je meer dingen op elkaar af moet gaan stemmen, de tijd zal het leren!) en ik heb een spectaculaire rondreis door Chili, Argentinië, Paraguay en Brazilië in het vooruitzicht (ik ga in Juli en waarschijnlijk ook in augustus de trans-Zuid-Amerika reis voor djoser begeleiden!!)

Het leven zit vol verrassingen!